Steeds sneller gaan de rolwisselingen, steeds absurder worden de stembuigingen. En dan ruik je het zweet en voel je de angst in deze knap gespeelde carrousel der sociale verwachtingen. (DE VOLKSKRANT ★★★★)

Hier staat meer op het spel dan jarenlange vriendschappen en vastgeroeste relaties. Hier willen twee (‘non-lineaire’) mensen ontsnappen aan opgedrongen rollen in het sociale verkeer. (DE VOLKSKRANT ★★★★)

Langzaam kruipen acteurs Lotte Dunselman en Wouter van Oord met jurken, plaksnorren en sportschoenen in hun dubbelrollen. (DE VOLKSKRANT ★★★★)

Slechts twee acteurs spelen alle vijf personages. Lotte Dunselman en Wouter van Oord plaatsen ze fenomenaal in een patroon van fantastische regie-effecten. Het is een obsederende ervaring, hoe ze als onderdeel van een hermetisch gemetseld proces van spel, mimiek en intonatie hun figuren naar de realiteit slepen. (DAGBLAD VAN HET NOORDEN ★★★★★)

Door de eeuwen heen is dit thema in eindeloos bruikbare varianten in de theaters gehanteerd. Hoewel, zelden zó treffend, als in Ik zou liever Angel heten, een voorstelling die dit seizoen succesvol circuleerde en nog maar twee keer is te zien. (DAGBLAD VAN HET NOORDEN ★★★★★)

Naarmate de avond vordert, stellen de personages zich steeds kwetsbaarder op, en ontpopt het stuk zich tot een ontroerend relatiedrama. (NRC HANDELSBLAD ★★★★)

Uiteindelijk maakt de voorstelling zo tastbaar hoe juist de mensen om wie we het meeste geven ons in een rol gevangen kunnen houden. (NRC HANDELSBLAD ★★★★)

In de groteske spelkeuze van Lotte Dunselman en Wouter van Oord wordt het surrealisme benadrukt, waardoor je wordt uitgenodigd het stuk als een metafoor voor het maatschappelijke debat rond identiteit te zien. (NRC HANDELSBLAD ★★★★)

Steeds sneller wisselen de spelers van personage – waar ze eerst nog de tijd nemen om zich om te kleden, moet in latere scènes een snel gewisseld petje volstaan. Dat levert niet alleen veel hilariteit en een diep respect voor de adembenemende spelvirtuositeit op, maar ook het beeld van een generatie veertigers die de snel veranderende ideeën over identiteit niet meer kunnen bijbenen. (NRC HANDELSBLAD ★★★★)

Uiteindelijk kan de toeschouwer een heel andere, diepere, behoorlijk tragische boodschap halen uit dit razendsnelle en vermakelijke rollenspel. (THEATERKRANT)

Gaandeweg wordt de tekst van Jibbe Willems scherper, valser, tragischer en gemener; maar ook liefdevoller en kwetsbaarder. (THEATERKRANT)

Een bewonderenswaardige tour de force. (THEATERKRANT)

Absurdisme en komische intervallen volgen elkaar op. (MEPPELER COURANT)

Het fascinerende van het stuk van Willems is dat het meer vragen oproept dan klare antwoorden geeft. (MEPPELER COURANT)